Enkele dagen voor de bevrijding waren de bewoners van Tegelen in het gebied tussen Rijksweg en de Maas geëvacueerd naar de andere helft van Tegelen. Wij – de familie Piet [Peter Joh. Koopmans 24-6-1891 – 1-2-1972] en Mien Koopmans-Verhaegh [Wilhelmina Verhaegh 5-4-1891 – 15-9-1962] en kinderen [Chrit, Piet, Theo, Sjaak, Harry, Wiel en Maria] – vonden onderdak bij Ome Handrie [Hendrik Hubert Kurstjens 18-10-1889 – 21-2-1975] (van de Körs) en Tante Leen ([Helena Verhaegh 5-4-1891 – 30-12-1970] tweeling zus van mijn moeder) op de Kaldenkerkerweg [14 5932 CV Tegelen].
In het begin van de middag kwam het bericht dat de bevrijders in Kaldenkerken waren. Later werd dit bericht bevestigd toen de Tegelse Brandweer vanaf de grens op de Kalkerkerweg naar beneden kwam. De bemanning riep luid: De Amerikanen zijn onderweg. Tante Leen en mijn moeder samen met de grote jongens gingen voor zover nog mogelijk met de fiets de bevrijders tegemoet. Bij gebrek aan vervoersmiddelen gingen Handrie en Piet samen met mijn zus Maria, broer Wiel en ik (net 16 jaar) te voet de berg op. Voor de Steenrots stond tegen de muur een flinke hoeveelheid geweren. Kennelijk door verzetsstrijders buitgemaakt. Vanuit het Roëd dörp kwam onder door het viaduct een peloton ongewapende Duitse soldaten aan gemarcheerd begeleid door verzetsstrijders met oranje band om de arm. Aangekomen bij de Steenrots grepen de Duitsers opeens de gereedstaande geweren en begonnen te schieten. Uiteraard grote paniek. Vervolgens klonk bevel dat wij dekking moesten zoeken. Ome Handrie, Piet, Maria en Wiel renden achter café de Steenrots en ik belandde in de gang tussen het café en de (kruideniers)winkel. Plat op de vloer, voor en achter mij twee Duitsers. Doodse stilte. Opeens begon een soldaat te tellen: eins – zwei – drei – vier – fünf – sechs – sieben ………….en daarna riep hij: die Zeit ist vorbei. Er was een poging gedaan om de Kaldenkerkerweg te plekke op te blazen. De Duitsers gaven zich over. De verzetsstrijders die tegen de berg van de Brachterweg geklommen waren keerden terug. Ome Handrie en Pap kwamen uit de varkensstal van de Steenrots te voorschijn waar zij samen met Maria en Wiel veilig waren geweest. De zin om naar Kaldenkerken te gaan was over. Wij keerden met de schrik in de benen terug naar huis. Vandaaruit zagen wij de Amerikanen later op de middag Tegelen binnen rijden. Dit was echter niet echt spectaculair.
Aldus Harry Koopmans
Op de foto uit 1944 de familie Koopmans met boven Chrit, Piet, Theo, Sjaak. Midden Harry. Beneden Wiel, Piet Koopmans en vrouw Mien Koopmans-Verhaegh, Maria.
Café ‘de Steenrots’