Een indrukwekkende dodenherdenking. Het perk nabij de oorlogsmonumenten aan de Raadhuislaan was gevuld met veteranen, nabestaanden en overige geïnteresseerden die gezamenlijk de oorlogsslachtoffers herdachten.

De organisatie van de jaarlijkse dodenherdenking is in handen van de Stichting Tegels Comité Herdenking Gevallenen. Zij hadden de ceremonie tot in het grootste detail uitstekende voorbereid. De ceremonie werd opgeluisterd met muziek van gospelkoor ‘Spirit of love’ en slagwerkgroep ‘Drumbeatz’. Marcel Lameé speelde de Last Post.

In de toespraken van onder meer voorzitter Majoor Olav Nieuwenhuis van het Tegels Comité Herdenking Gevallenen, burgemeester Antoin Scholten en Heem bestuurslid John Raijer werd onder meer stilgestaan bij het huidige oorlogsgeweld in Oekraïne. Vrijheid is niet vanzelfsprekend. De verhalen moeten verteld blijven worden, zoeëdet weej ’t noeëts vergeate. John sprak namens de Heem een dankwoord uit naar allen die de panelen mogelijk hebben gemaakt. In het bijzonder werd Jos Wolbertus bedankt; hij is de initiator, de trekker en onderzoeker die de onderste stenen boven kreeg. Dankzij hem krijgen alle oorlogsslachtoffers uit Tegelen en Steyl een naam.

Linda Hanraets-Weber bracht haar eigen pakkende gedicht Zakkenduuster ten gehore (zie ook hiernaast). Drie leerlingen van basisschool PassePartout spraken over hun beleving van oorlog in een eigen declamatie. Zij legden ook een bloemstuk bij het oorlogsmonument van de gevallen soldaat. Overige kransen en bloemstukken werden neergelegd door burgemeester Antoin Scholten met zijn zoon, de oud-veteranen en de Nationale Reserve.

Namens de leden van de Heemkundige Kring Tegelen werd door bestuursleden Frank Wijnands en John Raijer, tezamen met Jos Wolbertus, een krans voor de panelen geplaatst. Hierna richtte burgemeester Scholten zich tot de aanwezigen en werd door hem en Ger Giesen het lint rond de panelen doorgeknipt. Ger is een broer van de vier kinderen Giesen die in Nabben het leven lieten door een bombardement en waarvan de namen nu ook zijn vereeuwigd nabij het oorlogsmonument.

Zakkenduuster, door Linda Hanraets-Weber
Verduujd in ‘n sjuulplaats, loesterend nao de wink
neet weitend wat de volgenden daag nag bringk.
Bang vur wat mesjien nag geit kómme,
trotseerde dów toch d’n oorlog, mèt al zien kogels en bómme.
Gruuets op dien vaderland, duis se wat dich sjteit te doon,
ouch al duis se det mei mèt loeëd in de sjoon.
Alles is zakkenduuster,
zoeë zjwart wie de nach.
Dów zoogs de vijand kómme, maar deejs wat d’r van dich woort verwach.
Alles is zakkenduuster,
zoeë zjwart wie de nach.
Dów sjluuts dien ouge en dinks aan dien femielie , die thoes op dich wach.
Alles is zakkenduuster,
zoeë zjwart wie de nach,
wie ‘t leger ‘t niets van dien sjterve nao ‘t thoesfront brach.
Aevel ‘t bleef neet zakkenduuster en
zoeë zjwart wie de nach.
D’r kwaam wir leech,
en det dreef wèg de nach.
Vreejheid door ‘t offer det geej vur ós heb gebrach.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn aangegeven met *

Plaats reactie